Positief rebels

Ik kijk amper televisie omdat de meeste beelden mij verafschuwen. Ik was altijd al een beetje tegendraads, maar de laatste jaren heb ik toch een andere kijk gekregen op de situatie in de wereld. Wellicht komt het omdat ik hier nog iets dichter bij de natuur sta dan in Nederland. Daar was ik ook regelmatig in het bos te vinden, maar hier staan de deuren elke dag open en komen de natuurlijke geluiden en daarmee een grote dosis energie gratis en voor niets naar binnen. Ik kijk documentaires en luister inspirerende podcasts over de diepere betekenis van ons leven en analyseer het nieuws achter het nieuws. En op een rustig moment vertrouw ik mijn gedachtenspinsels toe aan het papier. Zoals nu. De woorden die ik tot een jaar geleden schreef waren zachter, fijngevoeliger en spiritueel. En dat zijn ze nog steeds, maar tegenwoordig zet ik met mijn pennenvruchten ook een andere toon. Het is alsof er iets naar boven moet worden gehaald, wat veel te lang ongezegd bleef. Ik zal er in bepaalde kringen geen vrienden mee maken, maar als ik niet meer vanuit mijn gevoel mag spreken, val ik volledig stil. Wat er in de huidige maatschappij gebeurt klopt niet. Ik ben gelukkig niet de enige die ziet dat de kraan van bovenaf langzaam wordt dichtgedraaid. Op alle fronten gaan ze ons aan de kleren. Zag ik laatst een nieuwslezer snel overschakelen naar een reportage over de Zonnebloem, waar ouderen een dagje uit hadden op de kermis, zodat de kijkers de boer met een traan in de ogen niet zouden zien. Het onderwerp was in een flits voorbij terwijl die man zijn bedrijf verliest als de waterkraan voor zijn koeien op enig moment wordt dichtgedraaid. De kijkers zijn het vergeten en zappen snel door naar een andere zender, voor een ‘gezellig’ geestdodend programma. En als ze dan in bed liggen, vragen ze zich af waarom ze zo moe zijn of zich al dagen niet lekker voelen. Dat komt door al die nieuwsvergaring, de te drukke jobs en te weinig buiten zijn. Het maakt me ook verdrietig. Die onrust in ouders gaat over op de kinderen die niet kunnen slapen door angst, gebrek aan aandacht, goede voeding en zijn overdag prikkelbaarder door alle actieve bezigheden. Wanneer doen zij eens helemaal niets? Zonder afleidende smartphones of televisie. Ik lag vroeger als kind gewoon op mijn bed en staarde naar buiten. En verzon de mooiste verhalen. Buiten bouwden wij hutten en raakten niet zo snel overstuur als we niet van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat geanimeerd werden. De buitenlucht deed ons goed en we sliepen als roosjes. Van slecht slapen hadden we nog nooit gehoord. Maar we hadden toen ook nog geen beeldschermen, die onze nachtrust verstoorden. Nu laten we tot ’s avonds laat beelden tot ons komen, die de geest in een actieve stand houdt. Tenzij je een meditatief muziekje hebt opgezet, verliezen de meeste mensen de controle over zichzelf en smult het brein van deze constant indoctrinerende ingevingen. De klachten worden alleen maar onduidelijker, de arts weet zich er geen raad mee en stuurt de mens weg met een pilletje of zet een spuitje, en zie daar, de cirkel is rond. En als er ook nog niemand in je buurt is die tijd heeft om met je te praten, iemand waarbij je kunt (uit)huilen, je volledig kunt uiten, blijft het probleem zitten waar het zit. Het moest even van mijn bord en ik hoor mensen al zuchten… Moeilijk, moeilijk. Maar het zet je, hoop ik, wel aan het denken. Laat mij dan maar zijn zoals ik ben, bewuster, nog altijd even positief, maar een tikkeltje rebelser, dat wel.