Ken je dat, dat je op een punt komt dat je je heel erg bewust bent van de verleden tijd én van de toekomende tijd, en hoe snel die toekomst nadert? Ik mag me onder deze gelukkige 60-plussers scharen. De tijd waarin ik mij meer dan voorheen bewust ben van de vele puzzelstukjes die ik al in mijn grote levenspuzzel heb mogen leggen. De puzzel die bestaat uit duizenden kleine stukjes, kleurrijk, vrolijk, lachwekkend, grauw, grijs, triest, rafelig of zelfs versleten, ze zijn stuk voor stuk een belangrijk onderdeel van mijn puzzel. Zomerse kleuren wisselen zich af met herfsttinten, hier en daar een grijze lucht, het patroon vormt zich vanzelf bij het leggen van elk stukje op de goede plek. Als je dit vanuit een gezonde geest kunt doen en naar je hart luistert, weet je precies waar welk stukje past in dit grote geheel. Je herinneringen worden aan de puzzel toevertrouwd en helpen je je levenswerk te volmaken. De vriendschappen, eerste liefdes, leuke en minder leuke school- en thuissituaties, het zijn waardevolle stukjes in je leven. Leg je daar de stukjes vol levenswijsheden, ervaringen, gelezen boeken en beluisterde muziek bij, krijgt de puzzel meer kleur en voelt stevig aan. De mensen op jouw pad zijn de grootste stukken in dit geheel. Kapotte stukjes werden even aan de kant gelegd omdat je niet goed wist waar je die stukjes kwijt kon, maar ze hebben wel iets waardevols toe te voegen. Dat voel je nu, maar ze gingen toen terug in de doos. Kun je jouw puzzel levendig voor je zien, vanaf je geboorte (en misschien zelfs nog van daarvoor), dan geeft deze puzzel je heel veel informatie over waar je leven een wending nam, waar de stukjes net even wat rauwer werden en hoe je ervoor kon zorgen dat ze toch in het geheel konden passen. Hoe je krachtig uit een situatie kwam, je niet liet weerhouden om bepaalde stappen in je leven te zetten waar anderen vraagtekens bij hadden, maar dus perfect (voorbestemd) passen in jouw levensverhaal. Je blijven verwonderen, voelen hoe het leven je tekens geeft, zijn belangrijke momenten om kapotte stukjes in de puzzel te leggen. Want je hebt vast ook enkele stukjes overgeslagen waardoor ze verloren zijn geraakt in de stapel nog te leggen stukken. Net als bij Mens-Erger-Je-Niet moet je dan een paar plaatsen, periodes, terug, om te ontdekken waarom juist dat stukje uit je leven zo belangrijk was. In de herfst van je leven kom je op een punt dat je doet inzien dat de puzzel onaf is en niet als bijna compleet kan worden gezien zonder die verloren stukjes. Je hebt ze onbewust of bewust niet aangeraakt. Uit ervaring weet ik dat elk stukje een verhaal met zich meebrengt en onderdeel is van het boek, de puzzel, jouw levenswerk. En ook al kan de zoektocht naar die verloren stukjes in de stapel beangstigend zijn, situaties waar je liever niet aan herinnerd wilt worden, ze zijn zo belangrijk om je puzzel compleet te maken. En misschien zie je het nu nog niet, de beloning komt vanzelf als je ooit op hele oude leeftijd dat laatste stukje legt… Dan is jouw verhaal volledig geleefd.
Reacties van lezers